Przyjęcie to kluczowy aspekt siatkówki, który musi zostać należycie opanowany, aby zespół osiągnął wysoki poziom gry. Wymaga systemu odpowiedzialności, osiąganego głównie poprzez zsynchronizowane ruchy i komunikację między zawodnikami na boisku. Warunkiem jest jednak opanowanie indywidualnych umiejętności, obejmujących śledzenie trajektorii piłki, przewidywanie oraz poprawną technikę. Siatkarzom pokazuje się video, jak zagrywa przeciwnik, lecz mimo wszystko kontakt z piłką i ilość powtórzeń ma decydujące znaczenie. Ponadto, jeśli psychika przed meczem/treningiem legnie w gruzach, siatkarz staje się wręcz bezużyteczny. Dlatego należy nauczyć się kontrolować swój rozum, bowiem to właśnie tam umiejscowiony jest system sterowania mięśniami. Wobec tego, aby odbiór zagrywki był wykonany skutecznie, należy nauczać nie tylko poprawnej techniki, ale również kontroli umysłu.
W siatkówce sporo mówi się o technice, lecz stosunkowo mało jak należy jej nauczać. Bardzo ważne, by młodzi zawodnicy zrozumieli, dlaczego powinni wykonywać konkretny element tak, a nie inaczej. W pracy nad odbiorem najważniejsza jest poprawa jego skuteczności, jak i ograniczenie możliwości zdobycia przez przeciwnika punktu bezpośrednio z zagrywki.
Obserwacja piłki
Zrozumienie trajektorii lotu piłki to jedna z najtrudniejszych rzeczy do opanowania dla przyjmującego. Nie wszyscy zdają sobie sprawę, iż zdolność do przewidywania (osi ciała i płaszczyzny odbicia) jest związana zarówno z aspektami motorycznymi, jak i przede wszystkim percepcyjnymi. Jedną z nich jest kontrola systemu wizualnego. Ruch sakkadowy [mimowolne ruchy oka, które wykonywane są podczas obserwowania obiektów oraz ruch oka w reakcji na pojawienie się na peryferiach pola widzenia obiektu, który przyciąga uwagę] pozwala poprowadzić widzenie w określonych punktach. Śledzenie wizualne to wolniejszy ruch, lecz w odróżnienia od sakkadowego można go kontrolować, o ile obiekt pozostaje w określonym zakresie prędkości. Konieczne jest nauczenie się zarządzania dwoma jednocześnie. Dla początkujących proces ten jest nieco problematyczny, ponieważ często uwaga pozostaje zbytnio skupiona na piłce lub pozycji rozgrywającego, co zagraża globalnej wizji przestrzeni. Należy przyzwyczaić się do uważnego wpatrywania w piłkę i podążania za nią wzrokiem od momentu, gdy jest w dłoni zagrywającego, aż do zetknięcia z platformą odbicia (przy jednoczesnej obserwacji rozgrywającego). Wiele problemów z przyjęciem pojawia się, ponieważ siatkarze nie skupiają uwagi na piłce, nawet gdy dotyka ona ich rąk. Często zawodnik zamiast na piłkę zwraca uwagę wyłącznie na pozycji rozgrywającego i wykonuje odbiór zagrywki niemal automatycznie.
Praca nóg
Praca nóg jest najmniej omawianym i trenowanym aspektem przyjęcia, lecz dla większości libero (oraz niektórych trenerów) prawdopodobnie najistotniejsza, przed kontaktem z piłką oraz ustawieniem platformy do odbicia. W momencie zagrywki przeciwnika nie należy stać w miejscu! Część włoskich trenerów radzi, by ruch do piłki zaczynać prawą stopą wysuniętą z przodu. Dzięki temu (według nich) łatwiej wykonać odbiór od lewej do prawej oraz prościej się poruszać opierając na prawej nodze i odpychając lewą. Warto wspomnieć także o pewnym rozwiązaniu zaczerpniętym z tenisa. Split step to forma naskoku powiązana ze specyficzną pracą nóg, poprzedzająca ruch do piłki. Umożliwia wprowadzenie ciała w stan gotowości i dlatego wykonujemy go przed momentem, w którym chcemy podjąć decyzję odnośnie kierunku przemieszczenia. Jak poprawnie wykonać split step?
- Pozycja wyjściowa - stopy rozstawione na szerokość barków, nogi lekko ugięte w kolanach, tułów lekko pochylony. Ciężar ciała na palcach, co spowoduje delikatnie niestabilną pozycję, ale dzięki temu będziesz mógł szybciej wystartować do przyjmowanej zagrywki.
- Wykonaj krok w przód i następnie wyskocz do góry (po czym powrót do pozycji wyjściowej). Wyskok jest tutaj subtelny (delikatny). Naskok następuje przed kontaktem z piłką przez zagrywającego, ewentualnie w momencie kontaktu dłoni z piłką (tuż po wykonaniu zagrywki powinieneś być już gotowy na ruch w konkretnym kierunku). Lądowanie na dwóch nogach („stara szkoła”) lub na jednej nodze („nowa szkoła” stosowana np. w USA). Lądując opychamy się w stronę lecącej piłki nogą przeciwną do kierunku jej lotu (prawą nogą w lewą stronę, lewą nogą w prawą stronę). Uwaga: nie pochylaj się za bardzo do przodu, może to grozić utratą równowagi.
- Zrób krok/i w kierunku piłki - twoje ciało jest gotowe do wykonania ruchu w każdym kierunku. Profesjonaliści wykonują od 1 do 3 kroków, zanim piłka przekroczy siatkę.
- Połącz wszystko w całość - powyższe trzy punkty pomogły Ci z pewnością w uzupełnianiu wiedzy na temat split stepu, ale najtrudniejsze jeszcze przed Tobą: płynne wykonanie całej sekwencji ruchu. Nie może być żadnych przerw, zatrzymań, dodatkowych zbędnych kroków w lewo/prawo. Pozwoli Ci to na odpowiednie przygotowanie do błyskawicznego startu w dowolnym kierunku. Pozycja początkowa musi uwzględniać strefę, z której zostanie wykonana zagrywka.
Wczesny moment rozpoczęcia ruchu we właściwym kierunku ułatwia przyjęcie optymalnej postawy. Należy unikać pełnego wyprostu kolana, a także pozycji w pełni przykucniętej (utrudniają ruch w momencie przyjęcia). Zawodnik powinien trenować powtarzając tę postawę kilka razy, aby się do niej przyzwyczaić. Niska pozycja ułatwia reakcję na nogach, amortyzację silnej zagrywki oraz dokładne i wysokie dogranie piłki do rozgrywającego. Przemieszczenie musi być bardzo szybkie, dynamiczne. Tuż przed kontaktem z piłką należy rozłożyć szeroko nogi, aby uzyskać większą stabilność. Jeśli to możliwe, nie należy odbierać zagrywki z wyprostowanymi nogami!
W przypadku konieczności przemieszczenia do boku i zastosowania wypadu, ruch zaczyna się od nogi przeciwnej do kierunku, w którym mamy się poruszyć. Stopa powinna pozostać lekko zwrócona do wewnątrz, tułów lekko zgięty do przodu, aby utrzymać środek ciężkości na podeszwach stóp. Wszelkie ruchy w górę oraz w dół powinny zostać wyeliminowane, ponieważ spowodowałoby to stratę czasu ze względu na redystrybucję środka ciężkości w stosunku do tułowia. Podczas ruchów bocznych należy trzymać głowę podniesioną i skupiać uwagę na piłce.
Ułożenie płaszczyzny
W jaki sposób najlepsi libero przygotowują i ustawiają ramiona przed zagrywką przeciwnika, by stworzyć przestrzeń potrzebną do dostosowania się i zapewnienia odpowiedniego kąta przyjęcia nawet przy najtrudniejszych serwisach? Ramiona na zewnątrz, wyciągnięte poza ciałem, lekko zgięte w łokciach. Dzięki tej technice przyjmujący/libero będzie w naturalnej pozycji, aby stworzyć przestrzeń z rękoma oddalonymi i z przodu ciała - to daje więcej czasu na dostosowanie się do zagrywki. Pomimo najlepszych starań, ramiona naturalnie opadają, by złączyć się w równej odległości od siebie mniej więcej na środku linii wyznaczonej przez nasze ciało (nawet jeśli parabola piłki nie zbliża się do platformy odbicia). Dlaczego? Prawdopodobnie, przez „błędy młodości”. Kiedy uczymy się grać w siatkówkę, trener/rodzic rzuca piłkę prosto w platformę odbicia, aby ułatwić skuteczne dogranie. Ten ruch łączący ręce pośrodku ciała jest wielokrotnie powtarzany, aż podświadomość uczyni go nawykiem, niezależnym od wszystkiego. Poruszając indywidualnie ramionami, możemy wygospodarować więcej czasu na obserwację paraboli piłki oraz stworzenie najlepszego kąta do jej odbicia. Biodra będą dłużej zablokowane w kierunku rozgrywającego, a ramiona mogą poruszać się sprawniej na boki (w przeciwieństwie do ich przedwczesnego połączenia). Zwiększając przestrzeń między ramionami a ciałem, mamy możliwość dłużej utrzymać zamierzony kąt odbicia, który będzie bardziej precyzyjny i mniej narażony na ewentualny błąd. Aby upewnić się, że obrany kąt zapewni najlepszą trajektorię piłki do rozgrywającego, należy być szybkim (czasem także kreatywnym). Tracąc przestrzeń między ramionami a ciałem, tracimy również kąt oraz zdolność do perfekcyjnego przyjęcia. W siatkówce właściwe ułożenie przedramion przy odbiciu ma decydujące znaczenie, reszta to już samo ciało, które trzeba przemieścić w jedną lub drugą stronę.
Młodzi zawodnicy niekiedy zapominają o ściąganiu nadgarstków w dół czy maksymalnym wyproście łokci. Chodzi tutaj o napięcie mięśni, ale nie tylko tricepsów i przedramion. Ważne są też barki, nadgarstki, klatka piersiowa czy nawet biceps. Im mięśnie są bardziej napięte, tym lepiej ułożona płaszczyzna, a im lepiej ułożona płaszczyzna, tym wyższa jakość przyjęcia. Kontakt z piłką następuje, gdy ramiona są wyprostowane. Ważne jest, aby trenować dużo odbioru bocznego, co jest stosowane w większości przypadków. Powinniśmy przyzwyczaić się do przyjmowania piłki poza linię ciała. Aby poprawić kontakt z ramionami i piłką, można użyć piłek mniejszych niż standardowe. W ten sposób każdy najmniejszy defekt jest od razu zdemaskowany. Ułożenie ramion musi być doskonałe w każdej sytuacji, nawet jeśli nogi/ciało nie są! Ustawiając odpowiedni kąt odbicia, dajmy piłce wykonać swoją pracę. Przyjęcie to w końcu czysta fizyka. Dlatego nie zginajmy ramion od razu po odbiorze zagrywki, o ile nie jest to niezbędne. Wyższa parabola = lepsze, dokładniejsze przyjęcie. Powinniśmy brać pod uwagę mocną i słabą stronę przyjmującego. Nie zalecane dla sektora młodzieżowego!
Organizacja przyjęcia zagrywki
Należy unikać gwałtownej zmiany ułożenia ciała przed odbiciem, lecz trzeba pamiętać, iż każdy ruch ramionami powoduje zmianę ustawienia kąta odbicia. Dlatego dokonywanie korekty poprzez przemieszczenie stóp z utrzymaniem właściwego pochylenia płaszczyzny ramion jest takie ważne. Ręce powinny kierować się do piłki w momencie poprzedzającym odbicie. Niezależnie czy przyjmujemy zagrywkę typu float, czy z wyskoku przyjmujemy ją przed linią bioder. Optymalnym miejscem odbicia piłki jest środek wewnętrznej części przedramion. Jeżeli uderzy ona w okolice dłoni lub łokcia to odbiór nie będzie dokładny. Trzeba również zwrócić uwagę, by nie za szybko odbijać piłkę. Przyjęcie serwisu ma na celu skierowanie piłki jak najdokładniej do rozgrywającego. Piłka powinna być dograna do strefy III powyżej wysokości górnej taśm, by zmusić środkowego bloku do wyskoku oraz umożliwić rozgrywającemu atak/ kiwkę z pierwszej piłki. Wyjątek stanowi niski rozgrywający. Wówczas należy przyjmować piłkę nieco dalej od siatki. Jedynymi parametrami właściwego odbioru zagrywki są dokładność i wysokość dogrania.
Bardzo często przy zagrywce szybującej zawodnicy są ustawieni z przodu na 4 metrze. W takim przypadku każda wyższa zagrywka sprawia problemy z przyjęciem. Jeżeli zawodnik przy odbiorze nie przemieści się, tylko wykonuje rotację tułowia, to ta piłka zawsze mu ucieka. Samo ułożenie rąk nie pozwala na dokładne przyjęcie, trzeba także „pójść” ciałem za ramionami. Zawodnik musi to zrozumieć. „Pójście ciałem” musi stać się automatyzmem. Niektórzy siatkarze np. przy zagrywce robią dwa kroki do przodu i dostają piłkę na takiej wysokości, że nie można już jej przyjąć. Trzeba ich do tego przekonać, a następnie ćwiczyć przez określoną ilość powtórzeń, aby to skorygować. Niestety ogromnie ciężko jest zmienić każdy taki zły nawyk w wieku seniorskim.
Jeżeli zawodnik decyduje się przyjmować floata, stojąc na 4 metrze, musi być przekonany, że przyjmie tę zagrywkę na palce, ponieważ nie ma wówczas większych szans na odbiór sposobem dolnym. Przy wyborze przyjęcia sposobem dolnym powinien stać na 5-6 metrze wtedy przy zagrywce krótszej będzie musiał do niej podejść. Przy piłce lecącej na naszą lewą stronę należy lewą nogę skierować do tyłu. Analogicznie przy piłce z prawej – do tyłu noga prawa. Zawodnik musi być przekonany i wiedzieć przed akcją jak chce przyjąć zagrywkę, mając na uwadze, kto zagrywa oraz jaki typ zagrywki będzie za chwilę wykonywany.
W przypadku leworęcznego zagrywającego musimy nieco inaczej przygotować się na przyjęcie zagrywki, która najprawdopodobniej zostanie skierowana między strefy V i VI lub do linii (przy serwisie z V przeciwnika). Jeżeli chodzi o zagrywkę szybującą, zawodnik z V powinien stać nieco bardziej do środka niż przy mocnym serwisie i piłki kierowane między V a VI może wziąć na palce, natomiast libero znajdujący się w I zostaje odpowiedzialny za większy obszar boiska. Z kolei libero znajdujący się na środku musi „obejmować” większą część boiska niż gdyby był po prawej stronie. Zmienia się wówczas cała linia przyjęcia zagrywki. Nieco inaczej to wygląda, gdy zagrywka jest z I w kierunku V. Wówczas zawodnik powinien stać trochę dalej. W przypadku zagrywki z V jest dłuższa trajektoria, może stać nieco bliżej. Przy floacie często stosuje się także rozwiązanie z 2 przyjmującymi. Problem rodzi się, gdy serwujący idzie do piłki szybującej a umie zagrać mocno i wykonuje tę drugą zagrywkę. Wówczas zostalibyśmy jedynie z dwoma przyjmującymi, dlatego przy takich zawodnikach należy wybierać bezpieczne opcje z 2 przyjmującymi + jednym w ograniczonym zakresie odpowiadającym za odbiór.
Taktyka zespołowa
W żeńskich drużynach zawodniczki zwykle stoją w niemal jednej linii, dzieląc mniej więcej po równo zakres odpowiedzialności w przyjęciu. Zaobserwowano tendencję do pomocy w odbiorze przyjmującej w I linii (5 strefa), poprzez przemieszczanie się zawodniczek z 6 i 1 w lewo (tuż po zagrywce). Ma to swoje plusy. Pipe wśród pań jest wykorzystywany znacznie rzadziej niż u panów. Znacznie częściej dochodzi do sytuacji, gdy siatkarka z 6 strefy pomaga koleżankom, biorąc odpowiedzialność za dłuższe piłki lecące w strefę konfliktu (musi uważać na skróty w swoją strefę). Siatkarki stosunkowo rzadko przyjmują serwis na palce. Niemal wszystkie piłki są odbierane sposobem dolnym + dolnym bocznym. W męskich zespołach ustawienie jest bardziej elastyczne i zróżnicowane. Opisywanie każdej opcji zajęłoby jednak zbyt wiele czasu... Pokrótce coraz częściej „chowa się” najsłabszego w przyjęciu, przejmując odpowiedzialność za pokrycie większej części boiska. Nierzadko możemy dostrzec, jak libero zajmuje niemal połowę przestrzeni w odbiorze zagrywki. Ma to oczywiście na celu zmaksymalizować potencjał w ofensywie (chociaż takie ryzyko może zakończyć się asem przeciwnika). Wszystko zależy od filozofii danego trenera oraz konkretnego zespołu. Co jest dobre dla X, nie zawsze będzie odpowiednie dla Y. Pamiętajmy o tym.
Perfekcyjne przyjęcie sposobem dolnym
Perfekcyjne przyjęcie sposobem górnym
Zawodnik powinien znaleźć się w pozycji wykroczno – rozkrocznej (by móc łatwo skorygować pozycję), naprzeciwko kierunku skąd nadlatuje piłka. Nogi muszą być ugięte w stawach (biodrowym, kolanowym oraz skokowym). Tułów pochylony. Dłonie złączone (jedna w drugiej), kciuki blisko siebie ułożone równolegle. Ramiona należy wyprostować w stawach łokciowych, nie zapominając, iż powinny się one znajdować na wysokości kolan. Kontakt z piłką następuje przydłoniową, wewnętrzną powierzchnią przedramion.
Perfekcyjne przyjęcie sposobem górnym
Podobnie jak w powyższym przypadku przed kontaktem z piłką należy przyjąć stabilną pozycję wykroczno – rozkroczną. Ważne by odbicie nastąpiło nie w ruchu, a po zatrzymaniu. Dłonie powinny ułożyć się w tzw. koszyczek, by piłka mogła spokojnie do „niego” wpaść (palce proste i rozstawione, ugięte w stawach paliczkowych, skierowane do siebie kciukami i palcami wskazującymi; nadgarstki zgięte [grzbietowo] w tył). Przyjęcie piłki z przodu, ponad głową, wszystkie palce mają kontakt z piłką. Od momentu kontaktu z piłką następuje jednoczesne prostowanie nóg w stawach kolanowym i skokowym oraz ramion w stawach łokciowych. Ważny jest tutaj ruch wypchnięcia piłki (jednocześnie w górę i w przód).
Najczęstsze błędy:
- Brak ruchu do piłki
- Ramiona nie są odpowiednio wyciągnięte
- Zbyt wczesne ułożenie platformy odbicia
- Niestabilna platforma odbicia
- Zła ocena trajektorii piłki
- Gwałtowne/nadmierne machanie ramionami
- Przyjęcie zbyt blisko nadgarstków lub łokci
- Brak napięcia mięśni przed odbiorem zagrywki
- Zbyt wczesne zginanie ramion (im wyższa parabola, tym lepsze przyjęcie i na odwrót)
- Brak komunikacji oraz jasnych wytycznych, gdy piłka wpada w strefę konfliktu, bądź odbija się od górnej taśmy
Bardzo często, początkujący popełniają wiele błędów jednocześnie. Nie należy korygować wszystkich naraz, lecz kolejno, po ocenie ich ważności wyeliminować najważniejszy. Tak, aby korzyść wynikająca z korekty była niemal natychmiast zauważalna i umożliwiła czynny udział w formach rywalizacji motywujących do dalszego treningu. Nie zapominajmy również o ćwiczeniu odbioru w niestabilnej pozycji oraz bokiem, co zdarza się w większości przypadków. Powinniśmy przyzwyczaić się do przyjęcia piłki poza liną ciała. Z kolei sam trening niech w jak największym stopniu odzwierciedla sytuacje meczowe, co nie oznacza, że od czasu do czasu nie możemy wprowadzić elementów zabawy. W końcu jak wspominał świętej pamięci Huber Jerzy Wagner: monotonia to śmierć zespołu.
Gdy pada pytanie: czyja jest piłka w tym i w tym przypadku? Nie ma uniwersalnej odpowiedzi ani systemu idealnego dla wszystkich. Każdy korzysta z ustaleń, które najlepiej pasują do danego zespołu. Jednak zawodnicy powinni dostać jasne instrukcje co robić, kiedy piłka leci pomiędzy nich.
Według Daniela Castellaniego i Julio Velasco:
- Zawodnicy muszą stawać na różnych poziomach. Przeważnie przyjmujący w VI strefie stoi dalej od przyjmujących w strefach V i I, by w razie poruszenia się do boku nie dochodziło do zderzenia.
- Jeżeli w VI strefie znajduje się libero to jest on odpowiedzialny za piłki lecące pomiędzy nim a zawodnikiem stojącym z prawej i lewej strony. W innym przypadku, odpowiedzialny jest lepszy w przyjęciu.
- Skróty do III strefy przyjmują środkowi. Skróty pomiędzy III a VI strefą należą do libero lub zawodnika w VI strefie (w zależności od miejsca lądowania piłki w strefie i ustawienia zawodników).
- W przypadku floata to libero powinien przyjmować zagrywki w strefach konfliktu, by przyjmujący mogli być gotowi do ataku.
- Jeśli podczas zagrywki z wyskoku piłka dotknie siatki i spadnie do 2 metrów - należy do rozgrywającego. Jeśli spadnie od 2 do 4 metrów - odpowiada za nią środkowy.
- Kolega (zwłaszcza najdalszy) woła „dobry”, „skrót”, „out”. Łatwiej jest patrzeć na piłkę z boku.
Co powinien robić dobry trener:
- Niewiele mówić. Zawodnicy najlepiej reagują na krótkie, treściwe wiadomości
- Ograniczyć informacje przekazywane zawodnikom. Przesyt jest gorszy niż brak wskazówek
- O ile jest taka możliwość, przekazywać informacje w formie obrazu. W ten sposób zawodnicy lepiej „chłoną wiedzę”
- Używać słów kluczy
- Zagwarantować odpowiednią ilość powtórzeń
- Korygować w sposób pozytywny (następnym razem spróbuj zrobić tak [konkretny przykład])
Podsumowanie
Przyjęcie jest znacznie bardziej skomplikowane, niż niektórym może się wydawać. Tutaj nie ma miejsca na błędy. Nawet tacy zawodnicy jak Lorenzo Bernardi, Jenia Grebennikov, Michał Winiarski, Sergio, Aleksey Verbov czy Paweł Zatorski nie osiągnęliby swojego wybitnego poziomu bez ciężkiej, sumiennej pracy na treningach. Dlatego na koniec chciałbym przytoczyć kilka cytatów z utworu grupy Najlepszy Przekaz w Mieście pt. „Zawsze do celu”:
Olej, co mówią o tobie wszyscy, masz swój cel inny od wszystkich. […] Masz wartość większą od pieniędzy. Tylko trening pozwoli być najlepszy. Chociaż szczyt jest bardzo wysoko. Jesteś w stanie sięgnąć go całym sobą. Musisz tylko uwierzyć że nie ma mowy, by coś nie wyszło. Masz marzenia to znaczy ze masz wszystko. […]
Do celu masz niewiele. Gdy upadniesz pomogę ci wstać. Po prostu walcz. Nie poddawaj się. To może być twój szczęśliwy dzień.
Jeżeli ktoś kiedyś powiedział Ci, że jesteś słaby. Że nie dotrzesz tam, gdzie zamierzałeś dotrzeć. To najwyższy czas by stanąć tu i udowodnić, tym wszystkim, którzy tak mówili, że nie mieli racji.
Do celu masz niewiele. Gdy upadniesz pomogę ci wstać. Po prostu walcz. Nie poddawaj się. To może być twój szczęśliwy dzień.
Ćwiczenia
Aktualizacja tekstu: 17. 03. 2022
Autor: Patryk Wojciech Gęsicki
Korzystając z okazji wszystkich sympatyków siatkówki serdecznie zapraszam na fan page https://www.facebook.com/PWSG2022
Bibliografia
Andrea Anastasi, Technika przyjęcia zagrywki - konferencja licencyjna trenerów Spała 20.05.2015 videowykłady youtube.com/watch?v=2JKdCr7eV0Q oraz youtube.com/watch?v=7CPfuKyuEB4 Philippe Blain, Przyjęcie - konferencja licencyjna trenerów Spała 19.05.2015 videowykład youtube.com/watch?v=c094kLPBCTI
Daniel Castellani, Nowoczesne spojrzenie na przyjęcie zagrywki, akademiasiatkowki.com.pl
Giuseppe Cuccarini, Fase R Punto Il Sistema di Ricezione ridotto, federvolley.it
Giuseppe Cuccarini, Fase R Punto Il Sistema di Ricezione ridotto, federvolley.it
Giuseppe Cuccarini, Organizzazione del lavoro. Analitico - sintetico - globale, federvolley.it
Piotr Graban, Praca na nogach, facebook.com/AkademiaTrenerowSiatkowkiPiotrGraban
Piotr Graban, Ułożenie płaszczyzny, facebook.com/AkademiaTrenerowSiatkowkiPiotrGraban
Giovanni Guidetti, Allenare la ricezione, fipavliguriaponente.it
Giovanni Guidetti, Ile Temel Voleybol Teknikleri Eğitimi, youtube.com/channel/UCZEl_UYk3c6r8hVBm5m8irQ
Giovanni Guidetti, Webinary, których było/jest mnóstwo ;)
Zbigniew Krzyżanowski, Lekcje siatkówki - przyjęcie zagrywki, volleysystem.pl
Zbigniew Krzyżanowski, Przyjęcie zagrywki – refleksje z Campów, mlodziezowasiatkowka.pl
Roman Kulgawczyk, Nauczanie techniki gry efektywnej, akademiasiatkowki.com.pl
Prof. Luca Pieragnoli, Ricettore attaccante, Corso aggiornamento nazionale, federvolley.it
Julio Velasco, Corso aggiornamento nazionale, federvolley.it
Julio Velasco, Zapis z kursokonferencji, akademiasiatkowki.com.pl
Dustin Watten, 7 Day Passing Course, dustywatten.com
Giovanni Guidetti, Allenare la ricezione, fipavliguriaponente.it
Giovanni Guidetti, Ile Temel Voleybol Teknikleri Eğitimi, youtube.com/channel/UCZEl_UYk3c6r8hVBm5m8irQ
Giovanni Guidetti, Webinary, których było/jest mnóstwo ;)
Zbigniew Krzyżanowski, Lekcje siatkówki - przyjęcie zagrywki, volleysystem.pl
Zbigniew Krzyżanowski, Przyjęcie zagrywki – refleksje z Campów, mlodziezowasiatkowka.pl
Roman Kulgawczyk, Nauczanie techniki gry efektywnej, akademiasiatkowki.com.pl
Prof. Luca Pieragnoli, Ricettore attaccante, Corso aggiornamento nazionale, federvolley.it
Julio Velasco, Corso aggiornamento nazionale, federvolley.it
Julio Velasco, Zapis z kursokonferencji, akademiasiatkowki.com.pl
Dustin Watten, 7 Day Passing Course, dustywatten.com
oraz własne przemyślenia
Komentarze
Prześlij komentarz