Rozegranie w piłce siatkowej

Rozgrywający powinni być fizycznie, psychicznie i intelektualnie uzdolnieni. Gracze na tej pozycji są postrzegani, jako przywódcy na boisku i poza nim. Decydują o niemal wszystkich aspektach zespołu – tempie i przebiegu gry oraz kto, kiedy otrzymuje piłki, by zmaksymalizować zdobycie punktu/ów. Robienie tego konsekwentnie przez całą grę bez utraty rytmu jest trudne to duża odpowiedzialność i powinna być brana na siebie tylko przez kogoś odpornego na krytykę.

Najczęstsze błędy

Słaba praca nóg – zbyt wolne dojście do piłki, lewa stopa z przodu przy piłkach blisko siatki

Niestabilna pozycja – trudniej o dokładną wystawę

Nisko wysunięte ręce – przed kontaktem z piłką powinny znajdować się nad czołem (zbyt wczesne ich uniesienie także jest uznawane za błąd)

Zbyt wczesny lub zbyt późny wyskok – znacząco utrudnia rozegranie/wystawę w odpowiednim tempie

Brak synchronizacji pracy rąk – niedokładna piłka często kończy się freeball’em

Wystawa „na pamięć” – skutkuje atakiem na podwójnym/potrójnym bloku

Brak kontroli wizji – jw.

Trener powinien ciągle analizować grę rozgrywającego i szukać wskazówek do indywidualnej pracy, skupiając się na 2-3 najistotniejszych rzeczach, to daje poczucie opanowywania kolejnych umiejętności, a co za tym idzie, pewności w grze.

Na co zwrócić uwagę podczas treningu rozgrywającego?

Ruch

W meczu piłki mogą nadlatywać z dowolnego kierunku, z różnymi prędkościami, trajektoriami i wysokościami. Dlatego w treningu rozgrywającego gracz musi umieć radzić sobie ze wszystkimi typami piłek, szybkimi ruchami, nagłymi zmianami kierunku i długimi akcjami. Należy unikać ustawienia stóp zbyt blisko/szeroko siebie oraz obciążania pięt.

Wyprzedzenie piłki

Młodzi rozgrywający często muszą cofać się, aby wejść pod piłkę. Niestety podczas wycofywania tracimy kontrolę, równowagę i silę wystawy, ponieważ nie jesteśmy w stanie wykonać później optymalnej sekwencji ruchów. Dlatego nie zawsze zawodnicy powinni biec do „punktu 0”. Wszystko z głową. Obserwacja piłki jest ważniejsza od schematów. Rozgrywający powinien prawidłowo ocenić kierunek i punkt upadku piłki, którą musi skierować dalej, by przybyć na określone miejsce w maksymalnie krótkim czasie. Wówczas będzie mieć chwilę zastanowienia na wybór najlepszej opcji dla całego zespołu. Zawodnik musi być zawsze gotowy do radzenia sobie z trudnymi piłkami oraz zawsze być czujnym na wypadek, gdyby wydarzyło się coś niespodziewanego. Piłkę odbijamy nad czołem.

Wizja

Podczas treningu rozgrywających trener powinien często wymagać od graczy obserwacji otaczającej sytuacji, aby mieć oko zarówno na dyspozycję do ataku własnych kolegów, jak i blok przeciwnika. Rozwijanie kontroli nad wizją jest bardzo ważne, ponieważ brak obserwacji tego, co znajduje się w pobliżu, nie ułatwi w zdobywaniu punktów swojemu zespołowi, wystawiając piłki w sposób niemal losowy. Prawidłowym wyborem czasu jest obserwacja po przyjęciu i przeanalizowaniu, gdzie poleci piłka, a przed jej dotknięciem w wystawie. Dla rozgrywającego istnieją dwa sposoby patrzenia: pierwszy to patrzenie na cel poprzez zwrócenie na niego wzroku, drugi to robienie tego za pomocą widzenia peryferyjnego. Większość początkujących siatkarzy patrzy tylko na piłkę, gdyż nie rozumie tego, jak często wiele czasu pozostaje im na reakcję (1,5 sekundy lub więcej). Podczas treningów indywidualnych należy stanowczo egzekwować, aby rozgrywający zabierał wzrok z piłki i spojrzał w kierunku przeciwnego środkowego. Należy wprowadzać też sytuacje, aby rozgrywający otrzymywał informację werbalną od przyjmującego, który właśnie odebrał zagrywkę. Z biegiem czasu nauczy się przewidywać reakcję swoich kolegów.

https://www.facebook.com/technicznastronasiatkowki/videos/286789846170873

Mnogość opcji

Z uwagi na fakt, że w siatkówce każdy zawodnik ma inny zasięg, w różnym tempie zbiera się do ataku, preferuje dawny rodzaj wystawy, dlatego rozgrywający powinien pracować nad każdą możliwością. Oczywiście nie wolno zapominać również o wystawach sytuacyjnych z głębi pola, ze wszystkich rodzajów pozycji: wysokiej, niskiej i o zachwianej równowadze. W końcu musimy być gotowi na wszystko.

Wyskok

Przyspieszenie piłki, zmniejszenie czasu reakcji przeciwnika oraz możliwość ataku/kiwki to najważniejsze zalety wyskoku. Dlaczego więc z nich nie korzystać? Jeśli rozgrywający potrafi zrobić z niego pożytek, będzie odgrywać bardzo ważną rolę w taktyce gry.

Poznanie przeciwników

Przed meczem rozgrywający powinien być dobrze poinformowany o systemie defensywnym, ofensywnym i indywidualnych cechach przeciwników. Podczas meczu powinien pilnować bloku, aby organizować schematy ataku, które są w stanie wykorzystać jego słabe punkty i maksymalnie wykorzystać mocne strony swojego zespołu. Należy wziąć również pod uwagę ustawienie własnej drużyny (i przeciwnika) oraz ich wartość w poszczególnych momentach meczu. W końcu nie każdy potrafi udźwignąć ciężar piłki setowej/meczowej.

Analiza własnej gry

Powiedzmy, że ostatnio miałeś trudny mecz i popełniłeś wiele błędów. Jeżeli masz taką możliwość, obejrzyj spotkanie na video lub wykorzystaj wizualizację, aby dokładnie przeanalizować, co zrobiłeś źle i jak temu przeciwdziałać. Pomoże ci to uniknąć błędów w przyszłości.

Nie zapominamy również o trenowaniu bloku, obrony, asekuracji oraz zagrywki ;)

Sekwencja rozegrania/wystawienia piłki

Przemieszczenie

Rozgrywający gra po prawej stronie boiska. Będąc w pierwszej linii jest to II strefa. Gdy znajduje się w drugiej linii - I strefa. Jeżeli zawodnik nie znajduje się w danym miejscu, przy zagrywce, wówczas zmienia się z tym stojącym w danej strefie w czasie akcji. Pozycja wyjściowa około 1 m od siatki i około 3 m od prawej linii bocznej (granica II i III strefy), umożliwiająca obserwację pola gry i dogrywanej piłki. Przemieszczenie do miejsca wystawienia piłki (po ocenie trajektorii piłki), ze swobodną pracą ramion, z biodrami oraz tułowiem pod piłką. Pierwsze kroki długie i szybkie, ostatnie małe i krótkie, pozwalając na drobne korekty oraz przyspieszenie w końcowej fazie. Praca nóg, gdy piłka przyjęta jest do siatki: lewa-prawa (minimalizuje ryzyko wystawienia piłki na stronę przeciwnika). Praca nóg, gdy piłka przyjęta jest kilka metrów od siatki: prawa-lewa (ułatwia ustawienie barków do IV strefy).

Postawa

Nogi ugięte, stopy rozstawione na szerokość barków, tułów wyprostowany, ramiona w górze - przeniesienie ramion w górę bezpośrednio przed odbiciem piłki. Ustawienie ciała przodem do IV strefy (lewe skrzydło) lub z obrotem ciała w jej kierunku. Biodra i ramiona w tej samej linii.

Wyskok

Najpierw wyskok, potem odbicie piłki w jak najwyższym punkcie. Pozycja neutralna, taka sama dla wystawienia piłki w przód i tył, nieprzewidywalna co do kierunku wystawienia, odbicie nad czołem.

Dłonie, palce, kciuki

Dłonie nad czołem przyjmują kształt piłki, nadgarstki odchylone, palce rozłożone. Kciuki i palce wskazujące blisko siebie (tworzą trójkąt). Kciuki odchylone do tyłu. Wzrok skierowany na piłkę. W momencie kontaktu z piłką musi ona znajdować się nad głową (nieco z przodu) zawsze w tej samej pozycji, aby utrudnić odczytanie kierunku przez blok przeciwnika. Dłonie dotykają piłki wewnętrzną powierzchnią palców. Odbicie przez wyprost w stawach łokciowych, nadgarstkach oraz przez wyprost palców. Ważna jest prawidłowa pozycja palców w szczególności kciuka i palca wskazującego, które najbardziej aktywnie uczestniczą w wypychaniu piłki. Kontakt z piłką powinien być szybki, nadgarstki, które były w zgięciu grzbietowym, wysuwają się i obracają na zewnątrz, palce, pchają piłkę do przodu, podczas gdy działanie kciuków kieruje ją do góry. Ważne jest, aby w kontakcie z piłką akcja rąk była idealnie symetryczna. Odbijając do przodu pchamy piłkę palcami. Odbijając do tyłu kciukami. Wystawienie piłki oddalonej od siatki do II i I strefy – ruch ramion przez prawy bark. Piłka nigdy nie może być zagrana zbyt nisko czy zbyt szeroko, w przeciwnym razie uderzający nie będzie w stanie zaatakować jej w pożądanym kierunku.

Uwaga: W żeńskiej siatkówce występuje również wyskok z jednej nogi (prawej) i wystawa przez prawy bark (głównie) do strefy II lub I, czasem także do IV (Pivot).

3 rodzaje tempa wystawy w siatkówce: szybka/quick, normalna/super i wysoka/high

Quick - możliwie najszybsza wystawa na skrzydło z zachowaniem niskiej paraboli lotu. Celem takich piłek jest oczywiście zgubienie bloku (często wymusza pilnowanie środkowego) i utrudnienie przeciwnikowi ustawienia obrony. Jednocześnie sprawia wiele problemów rozgrywającym, ponieważ nawet drobna niedokładność, może sprawić nielada trudność atakującemu.

Super - piłka pomiędzy szybką a wysoką, może być „lekko podwieszona”, by wykorzystać zasięg w ofensywie danego zawodnika. Zapewnia największą elastyczność. Wymaga dokładności od rozgrywającego, ponieważ atakujący nie ma możliwości dostosowania swojej pozycji względem piłki (zdecydowana większość wystaw to quick lub high). Zastosowanie: gdy piłka jest dograna pozytywnie lub perfekcyjnie, lecz zawodnik nie jest gotowy do pójścia na „szybką/quicka”.

High - najwolniejsza i (w teorii) najbardziej dokładna oraz najwyższa wystawa do skrzydła. Daje czas na ocenę trajektorii lotu piłki, aby dokładnie określić czas i pozycję do ataku. Atakujący dzięki temu lepiej „widzą” pozycję bloku przeciwnika. Stosuje się przeważnie w przypadku niedokładnego przyjęcia oraz po obronie. O zgubieniu bloku nie ma mowy, dlatego przyjmujący/atakujący nabijają piłkę o blok, kiwają za blok, bądź uderzają „w szew bloku”, po długiej przekątnej lub prostej. Atak na piłce wysokiej powinien być najczęściej trenowany, gdyż przy potrójnym bloku atakujący wygrywa zaledwie 3 na 10 ataków. Idealnie byłoby wystawić piłkę około 1 m od bloku i około 1 m od linii bocznej. Chociaż w przypadku praworęcznego przyjmującego/atakującego w IV strefie statystycznie lepiej jest dograć bliżej siatki (podobnie w przypadku leworęcznego atakującego w II strefie). Wysoka piłka do I strefy najczęściej kończy się niepowodzeniem.

Ilość kombinacji rozegrania zależy w dużej mierze od umiejętności zespołu. Najwięcej możliwych opcji jest oczywiście ze środkowymi. Podstawowymi są: krótka (bezpośrednio przy rozgrywającym), krótka z tyłu, krótka na jedną nogę (głównie w siatkówce żeńskiej), haczyk (od 0,5 do 1 metra od rozgrywającego), odka (więcej niż 2 metry od rozgrywającego), podwójny haczyk (środkowy biegnie tak, jakby miał zaatakować „haczyk”, lecz ostatnim krokiem zwiększa dystans od rozgrywającego).

Typy ataków środkowych rozpisał na swoim blogu statystyk Kamil Sołoducha, więc jeśli ktoś wciąż nie ma dość polecam zerknąć -> https://siatkowkaokiemstatystyka.pl

Taktyka indywidualna

Ukryj swoje intencje. Przed wystawą rozgrywający nie powinien wskazywać kierunku, w którym zamierza posłać piłkę.

Oszukuj przeciwników wzrokiem. Popatrz na zawodnika ze strefy IV, następnie zagraj do strefy II lub VI.

Nie bądź nadmiernie schematyczny. Inaczej zostaniesz łatwo rozczytany.

Zaryzykuj, wybierając opcję odmienną od oczekiwań przeciwnika, co może zmylić blok. Jeśli piłka znajduje się daleko przed rozgrywającym, zawodnik gra zwykle przed siebie, ponieważ jest to najłatwiejsze zagranie. Wybierz wówczas przerzut, I tempo lub pipe’a, by zaskoczyć rywali.

Wykonuj nie tylko krótkie kiwki/ataki. Sprawdź jak ustawiona jest obrona przeciwnej drużyny. W niektórych ustawieniach długi atak do rogów boiska może okazać się najlepszą opcją.

Skacz i udawaj, że atakujesz po czym wystaw piłkę koledze, który może zaatakować nawet bez bloku.

Wskazówki, jak zostać lepszym rozgrywającym

Silne ręce

Niezależnie od pozycji dobrze by każdy siatkarz pracował nad swoją siłą. Bardzo istotną rolę dla rozgrywających spełniają ich własne dłonie. To od nich zależy, w które miejsce poleci piłka. Głównym celem rozgrywającego jest wystawienie powtarzalnych i dokładnych piłek do zawodników ofensywnych. Dlatego gracze na tej pozycji powinni dużo czasu pracować nad rękami. Już od małego powinno się podnosić niewielkie ciężary, następnie przejść do pracy nad ciężarem własnego ciała i dalej typowa siłownia. Bez tego ciężko o dokładną i powtarzalną wystawę. O ile siatkarze o tym doskonale wiedzą, tak wśród siatkarek wciąż możemy znaleźć rezerwy w aspekcie motorycznym.

Wytrzymałość psychiczna i fizyczna

Jeśli rozgrywający poddaje się lub sam się denerwuje, zespół nie ma szans na dobrą grę. Świetny zawodnik na tej pozycji jest gotowy do gry, niezależnie od wyniku czy sytuacji. Powinien przyjąć ewentualną (merytoryczną) krytykę i wyciągnąć z niej wnioski. Gonitwa za złymi przyjęciami i rozgrywanie długich akcji mogą być fizycznie wyczerpujące. Jednak najlepsi rozgrywający potrafią walczyć w trudnych momentach na boisku, pociągając za sobą drużynę.

Regularność jest kluczem

Nie będzie to żadnym zaskoczeniem, ale rozgrywający musi regularnie posyłać dokładne piłki. Bez tego wszystkie aspekty nie będą miały większego znaczenia. Trenuj ciężko przy jak największej liczby powtórzeń, by w najważniejszych momentach wystawić idealną piłkę. Inaczej szybko opuścisz boisko.

Szybkie nogi

Praca nóg jest jednym z priorytetów na tej pozycji. Ważne, aby jak najszybciej przemieścić się do piłki, możesz wtedy zdecydować jak się ustawić oraz gdzie posłać piłkę. Rosną również szanse na wystawę na pojedynczym bloku. Bądź szybszy niż piłka. Choć może się to wydawać niemożliwe, tak nie jest. Bycie szybkim to jedno, lecz należy też ćwiczyć możliwość szybkiej zmiany kierunku, by popisać się spektakularną obroną lub nawet wystawą przez całe boisko.

Inteligencja i mądre wybory

Niezbędne jest, aby rozgrywający znał ustawienia, role wszystkich na boisku i plan gry. Dzięki temu wie, gdzie każdy jest lub powinien być w danej sytuacji czy do kogo ograć piłkę i dlaczego. Należy umieć analizować sytuację i szybko podejmować decyzje. Czasami przyjęta piłka jest zbyt niedokładna, aby rozegrać opcję, która została wcześniej ustalona. W tym przypadku ważne, aby mieć plan b. Jeśli np. przyjmujący zobowiązał się do określonego zagrania, może nie być w stanie dostosować się do innego typu wystawy. Dlatego być może piłka powinna zostać posłana do innego zawodnika. Rozgrywający musi rozpoznać, kto w drużynie „jest w gazie”, kto znajduje się po przeciwnej stronie siatki. Najlepsi reagują na zmiany w trakcie gry i potrafią dostosować się do planu gry i przeciwnika, poświęcając czas na naukę. Doświadczenie pozwala dokonywać korekt w grze lub w jej trakcie, które są zgodne z wcześniej ustalonym planem na konkretny mecz.

Wyskok ma znaczenie

Nauka odpowiedniego wyskoku do piłki może w znacznym stopniu poprawić ofensywę drużyny. Dodaje prędkość wystawie/rozegraniu. Może utrudnić blokowi drużyny przeciwnej odczytanie naszych intencji. Pozwala także rozgrywającemu, być realnym zagrożeniem. Czas wyskoku jest niesamowicie istotny. Zbyt wczesny wpłynie negatywnie na szybkość oraz możliwości dokładnej wystawy. Zbyt późny nie pozwoli być zagrożeniem w ofensywie.

Motywacja kolegów z drużyny

Siatkówka w dużej mierze jest sportem zależnym od psychiki, moment bycia „na szczycie” może się szybko zmienić. Dlatego tak ważne jest, aby pozostać pozytywnym i zmotywowanym, nawet jeśli stracicie kilka punktów. Gdy rozgrywający widzi, że drużyna zaczyna tracić pewność siebie, należy to zidentyfikować i zachęcić swoich kolegów, aby zapomnieli o gorszym momencie i skupili nad odwróceniem karty.

Wizja i strategia

Oprócz znajomości swojej drużyny rozgrywający musi brać pod uwagę wszelkie słabe punkty przeciwnika, aby jak najlepiej je wykorzystać. Co więcej, musi spróbować zrozumieć taktykę rywali, aby ułatwić pracę kolegom. Następnie poprzez analizę próbuje zidentyfikować „nawyki” przeciwnej drużyny. Przykładowo, jeśli środkowy ma tendencję do poruszania się najpierw w kierunku IV strefy lub jeśli zawodnik w IV strefie, zaczyna od środka do skrzydła itd. Takie informacje mogą pomóc rozgrywającemu, ale to podczas gry musi starać się zrozumieć, jaką taktykę blokowania próbuje zastosować przeciwnik, aby spróbować jej uniknąć. Często schemat funkcjonowania bloku jest powiązany z zawodnikiem przyjmującym zagrywkę. Gdy przyjmujący będący w pierwszej linii odbierze trudny serwis, rywale odpuszczą go w bloku czy też nie? Jeżeli tak rozgrywający powinien skierować do niego piłkę (o ile to możliwe). Tak jak było wcześniej „mówione” wcześniej, rozwijanie kontroli nad wizją jest bardzo ważne. Bez obserwacji tego, co dzieje się na boisku wystawa piłki odbywać się będzie, przy znacznym udziale bloku przeciwnika. Szkolenie widzenia peryferyjnego, aby poznać najlepszą opcję do wyboru to jeden z podstawowych kwestii lepszej gry rozgrywającego.

Ofensywne nastawienie

Rozgrywający nie jest przeważnie zawodnikiem uważanym za zagrożenie, dlatego warto znaleźć czas do poprawy własnych umiejętności ofensywnych. Gdy tylko staniesz się zagrożeniem, przeciwny blok zacznie zwracać na ciebie uwagę. Wówczas mogą być spóźnieni do innych opcji w ataku, co daje większą swobodę twojej drużynie. Wzrost nie ma tu większego znaczenia. Nootsara Tomkom mierzy 169 cm i bez większego problemu potrafi kiwnąć z drugiej piłki.

Podobnie Benjamin Toniutti (183 cm), który w sezonie 2020/21 PlusLigi zdobył w ten sposób 9 punktów (notując również 11 bloków).

Informuj o swoich zamiarach

Dla wysokiej klasy rozgrywającego ważne jest, aby móc zrozumieć wszystkich graczy w swojej drużynie i uświadomić sobie, jak skutecznie się z nimi komunikować. Niekiedy będą to sygnały werbalne, innym razem niewerbalne (ustalone rozwiązania w ataku pod postacią „sygnałów ręcznych”). Używając sygnałów ręcznych, zawodnicy muszą wiedzieć, że muszą patrzeć na rozgrywającego przed każdym serwem i potwierdzić, że widzieli sygnał. Dzięki temu zespół wie, jak i gdzie należy się ustawić, zapewnia im to w pewnym stopniu spokój mentalny. Osoba wystawiająca będzie musiała udzielać częstych instrukcji i musi być skuteczna w przekazywaniu wiadomości w sposób, który jest szybko rozumiany i dobrze odbierany.

Odwaga

Jeśli rozgrywający uważa, że dana gra jest właściwa, nawet jeśli jest trudna, powinien podjąć ryzyko. Gracz podchodzący do meczu w sposób „bezpieczny” może stać się przewidywalny i nieskuteczny. Granica między śmiałością a lekkomyślnością jest cienka, dlatego jest to umiejętność, którą należy ćwiczyć, by wraz z biegiem czasu opanować ją do perfekcji.

Otwartość na sugestie

Nie powinno się zakładać z góry, że dana osoba wie wszystko najlepiej (nawet mimo lat doświadczenia). Bycie dobrym zawodnikiem oznacza również słuchanie rad sztabu szkoleniowego i kolegów z drużyny. Kiedy gra się nie układa lepiej poprosić o wsparcie niż wierzyć w swoją nieomylność. W końcu jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.

Najpierw obrona, potem wystawa

Zadaniem rozgrywającego jest wystawienie drugiej piłki. Nie oznacza to jednak ignorowania odpowiedzialności obrony. Należy zawsze pracować zgodnie z zasadą: najpierw obrona, blok czy asekuracja a dopiero potem wystawienie. Rozgrywający musi wyrabiać w sobie umiejętność obserwacji, aby wykorzystać każdą sytuację, która pozwoli mu na przesunięcie się bliżej swojej pozycji bazowej. Nie można jednak tolerować nawykowego wbiegania bez właściwej oceny sytuacji. Jedynym momentem, kiedy zawodnik na tej pozycji jest niemal całkowicie zwolniony z obrony/asekuracji jest freeball (o ile piłka nie leci w jego kierunku i nie ma możliwości odbicia jej przez innego gracza).

Lewa ręka

Nie jest to coś absolutnie niezbędnego, lecz stanowi spory atut. Gdy rozgrywający zbliża się do siatki, silna lewa ręka pozwoli mu skuteczniej atakować/kiwać minimalizując czas reakcji przeciwnika.

Ciekawostka: Rozgrywający oraz przyjmujący z topu często robią pompki na palcach, aby je wzmocnić i rozgrzać.

Podsumowanie

Rozgrywający dotyka piłkę najczęściej ze wszystkich zawodników na boisku. Na nim ciąży spora odpowiedzialność za prowadzenie spotkania (poprzez rozkład ataku). Potrzebujemy do tego jasnego umysłu, sprawnych stóp, mocnego tułowia, silnych ramion, szybkich nadgarstków, ukształtowanych dłoni, znajomość naszych kolegów z zespołu, być świadomym bloku przeciwnika, ich ustawienia w obronie itd. Lista jest długa. Wszystko to może wydawać się zniechęcające. Jak jeden gracz może to wszystko zrobić? Pamiętaj, że w byciu rozgrywającym chodzi o dawanie przykładu i pomaganie kolegom z drużyny w grze najlepiej, jak potrafisz, aby na koniec wygrała twoja drużyna. Zawodnik na tej pozycji ma w każdej chwili sporo na głowie. Im lepiej przygotowany, tym bardziej pewny siebie, im więcej pracy włożył i więcej więzi zbudował w swoim zespole, tym większe są szanse na odniesienie sukcesu. Tutaj zawsze jest miejsce na poprawę. Każdy popełnia błędy. Średnio tylko około 60% wystaw czołowych rozgrywających jest dogranych perfekcyjnie (pod kątem szerokości i wysokości względem możliwości wykorzystania przez ofensywnych graczy). Na pierwszy rzut oka tego nie widać, gdyż zawodnicy (z reguły) potrafią sobie poradzić z niedokładnościami.

MINTS

Szukaj na tym blogu

Rozegranie w piłce siatkowej

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ustawienia w piłce siatkowej

Obrona i asekuracja w piłce siatkowej – teoria i praktyka

Przyjęcie w piłce siatkowej

Atak w piłce siatkowej

Analiza wpływu rozkładu i skuteczności ataku ze względu na pozycję rozrywającego

Andrea Gardini – Blok

Pistolet VIS wz. 35 – broń której zazdrościli nam nawet Niemcy