Zapewne większości z was swastyka kojarzy z Adolfem Hitlerem i partią nazistowską a co za tym idzie z czystkami etnicznymi oraz II wojną światową. Jednak mało kto zdaje sobie sprawę, iż w Azji jest prastarym symbolem szczęścia, pomyślności i ochrony przed demonami. Poznajmy zatem drogę od symbolu słońca do znaku zagłady.
Historia swastyki
Nazwa swastyka pochodzi od sanskryckiech słów: su (dobrze), asti (on jest), svasti (powodzenie) svastika (tworzący dobrobyt). Z początku znak ten był związany z kultami solarnymi i oznaczał światło, płodność i powodzenie. Najstarsze swastyki datowane na około 10 000 lat p.n.e. odnaleziono w dzisiejszej Armenii (rysunki naskalne w dolinie Ararat).
Ten prastary symbol trafił do Azji najprawdopodobniej wraz z plemionami Ariów. W hinduizmie swastyka jest często stosowanym znakiem. Stanowi atrybut dwóch hinduskich bóstw: Agni – boga ognia (swastyka ma chronić dom przed pożarem) oraz Ganeśa – słoniogłowego bóstwa mądrości i sprytu (przynosi pomyślność). Uczniowie Buddy przyjęli ten motyw za swój, gdyż symbolizował on serce Buddy, w którym mieszczą się wszystkie myśli. Natomiast czerwona swastyka z czerwonymi kropkami jest znakiem rozpoznawczym dżinizmu (hinduskiej religii głoszącej ascezę jako drogę życia).
W Chinach znak swastyki pojawił się około 2000 lat temu, wraz ze sprowadzeniem buddyzmu z Indii. Swastyka lewoskrętna (będącą pierwotnym emblematem taoistów) znana jest w dialekcie mandaryńskim jako Wàn i oznacza pomyślne zgromadzenie dziesięciu tysięcy cnót. Wraz z innymi chińskimi znakami trafiła do Korei, gdzie jest najbardziej znanym symbolem buddyjskim, a potem także do Tybetu, Nepalu i Japonii. Znak ten najprawdopodobniej dotarł do Europy ze wschodu w wyniku wędrówek ludów z terenu stepów euroazjatyckich, które były kolebką ludów Aryjskich. W Skandynawii swastykę znano jako młot Thora. U Celtów i Germanów symbol ten miał strzec wojownika, który nosił go podczas walki. Swastykę znali także starożytni Grecy i Rzymianie. Badacze odkrywali ją także w Troi i Pompei oraz w ruinach synagog w Palestynie. Właściwie jedynym kontynentem na którym nie znaleziono dotąd śladów „symbolu szczęścia” jest Australia.
Na ziemiach Polski najstarsze swastyki odnalezione na glinianych amforkach z cmentarzyska z okolic Warszawy pochodzą z okresu około 3000 lat p.n.e. Zwano ją swarzycą i kojarzono ze Swarogiem – bogiem słońca, jednak symbolizowały także ogień, płodność i witalność. Swastyką ozdabiano biżuterię, broń i wyroby ceramiczne. Później wykorzystywano ją (do odpędzania zła) na Podhalu i w Tatrach, gdzie nazywana była „krzyżykiem niespodzianym” wywodzącym się od krzyża św. Andrzeja.
W dwudziestoleciu międzywojennym symbol swastyki pojawił się w Wojsku Polskim jako część emblematu noszonego na kołnierzu munduru artylerzystów 21. i 22. Dywizji Piechoty Górskiej oraz odznak pułkowych Strzelców Podhalańskich (do 1939 roku, obecnie szarotka alpejska). Godłem Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny (organizacji zrzeszającej 37 organizacji kombatanckich, liczących w sumie ponad 300 000 członków) była biała swastyka na czarnym okręgu. Natomiast granatowa widniała na odznace Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) w latach 1928-1939. Przed wojną nosiło ją 1,5 miliona członków.
Pokrewny „znak szczęścia” w kolorze niebieskim widniał na samolocie szwedzkiego hrabiego Erica von Rosena, który w 1918 roku podarował go Finom, walczącym o niepodległość. Właśnie w taki sposób swastyka stała się znakiem rozpoznawczym lotnictwa fińskiego (zniknęła w 1944 roku). Podobna sytuacja miała miejsce na Łotwie.
Symbol nazizmu
Naziści zafascynowani magią i siłami nadprzyrodzonymi tworząc swoją ideologię poszukiwali mitycznych korzeni. Z tego powodu zaczęli interesować się tajnymi stowarzyszeniami o podobnym charakterze. Wśród nich były: Towarzystwo Vril i Towarzystwo Thule. Niektóre źródła podają, iż Towarzystwo Vril, pierwsze użyło swastyki jako symbolu Arjów (starożytnych plemion o jasnej karnacji). Natomiast podczas procesu norymberskiego główny ideolog III Rzeszy Alfred Rosenberg powiedział, iż symbol ten wyszedł od Thule: Ależ wszystko wyszło stamtąd! Pouczenie tajne, któreśmy mogli stamtąd zaczerpnąć, pomogło nam więcej w dojściu do władzy niż dywizje SA i SS. Ludzie, którzy założyli to stowarzyszenie, byli prawdziwymi magami. Wobec tak różnych opinii trudno jest jednoznacznie stwierdzić skąd wzięła się u nazistów swastyka. Jednak osobą, która najprawdopodobniej namówiła Hitlera do użycia swastyki był współtwórca DAP oraz człowiek pośrednio związany z Towarzystwem Thule Anton Drexler. W 1920 roku ten prastary symbol stał się godłem Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), natomiast kilka lat później (1935) znakiem rozpoznawczym III Rzeszy. W odróżnieniu od tradycyjnej swastyki (rysowanej jako krzyż prosty) nazistowska była obrócona o 45°.
Po zakończeniu II wojny światowej znak został zdelegalizowany. Komisja Europejska chciała wprowadzić podobne prawo w całej Unii Europejskiej, lecz w 2005 roku zaprotestowały środowiska imigrantów z Indii. Używamy swastyki od 5 000 lat. To symbol szczęścia, który odpędza zło. To tak, jakby zakazać używania krzyża, bo Ku-Klux-Klan palił krzyże, tłumaczył sekretarz generalny Forum Hinduskiego w Wielkiej Brytanii. Ostatecznie w państwach UE nie zakazano znaku swastyki.
Komentarze
Prześlij komentarz