Dzieci powinny poznać kilka dyscyplin i same zdecydować, która najbardziej im odpowiada. Na początku najlepiej w formie zabawy z domownikami, bądź rówieśnikami. Rodzic, który uprawia jakiś sport, daje dziecku przykład. Przekłada się to na bardziej świadomy wybór. Dodatkowo pokazuje, do jakiej dyscypliny dziecko przejawia predyspozycje. Z reguły wybór dziecka pada na sport, który uprawiają, bądź najbardziej lubią/cenią jego rodzice.
Początki przygody z siatkówką
Wstępny okres szkolenia powinien wywołać zainteresowanie aktywnością fizyczną oraz stymulować poprzez wysiłek rozwój psycho-fizyczny. Dla dzieci sport = zabawa. Wobec tego zajęcia muszą być ukierunkowane na kształtowanie określonych nawyków ruchowych w możliwie jak najbardziej kreatywnej formie. Radość z aktywności fizycznej wykształcona na tym etapie, będzie miała istotny wpływ na kolejne, kiedy to sport będzie przybierał coraz to bardziej profesjonalne postaci. Bardzo ważne jest, aby ćwiczenia były odzwierciedleniem tego, co się dzieje na boisku. Moim zdaniem to klucz do osiągnięcia sukcesu niezależnie czy pracujemy z dziećmi, czy z dorosłymi. Częstotliwość powtórzeń, kontaktu z piłką również odgrywa istotną rolę w przypadku treningu najmłodszych adeptów sztuki siatkarskiej. Zwróciłbym uwagę na redukcję słów podczas zajęć do minimum. Zdaję sobie sprawę, iż zarówno dzieci, jak i trenerzy lubią konwersacje. Jednak podczas treningu musimy ograniczyć nasze „gadulstwo”. Między innymi z tego powodu powinniśmy używać tak zwanych słów kluczy, które informują podopiecznych o potrzebie zwrócenia uwagi na konkretne aspekty. Jeśli tłumaczenie danego ćwiczenia wymaga dłuższego czasu, należy podzielić go na mniejsze segmenty. Uczniowie mają wówczas chwilę na skupienie się i praktyczne przeanalizowanie wskazówek.
Wynik jest sprawą drugorzędną
Głównym celem pracy z dziećmi jest stopniowy rozwój polegający nie tylko na budowaniu wydolności fizycznej i psychicznej, ale także pozytywnego nastawienia do aktywności fizycznej, pracy zespołowej oraz współzawodnictwa. Dominują ćwiczenia w formie gier i zabaw ruchowych. Zaniedbania w początkowym etapie szkolenia bardzo ciężko później wyeliminować. Dlatego z dziećmi powinni pracować osoby, które znają się na rzeczy i potrafią właściwie poprowadzić zajęcia. Nauka prawidłowych elementów koordynacji czy techniki jest o wiele łatwiejsza niż tak zwane przeuczenie ruchu. Trzeba zdać sobie sprawę, iż wyniki sportowe uzyskiwane w wieku młodzieńczym nie mają większego znaczenia. Rzeczywiste sukcesy w sporcie i maksymalne umiejętności powinny „przyjść” dopiero po uzyskaniu pełnoletności. Z tego powodu należy stopniowo zwiększać obciążenia treningowe nie narażając przy tym zdrowia dzieci. Niemniej błędem jest unikanie ćwiczeń siłowych. Techniki tychże ćwiczeń należy uczyć od samego początku, wykorzystując sprzęt o mniejszej masie lub ciężar własnego ciała dziecka. Bardzo ważnym aspektem jest kształtowanie koordynacji i zadania tego typu powinny się znajdować w większości jednostek treningowych.
Uniwersalność
Każdy jest inny nie tylko ze względu na umiejętności, ale także i budowę fizyczną, charakter, czy tak zwany etos pracy. Niekiedy (szczególnie w młodym wieku) siatkarz jest chwalony za grę np. na środku bloku, lecz źle się tam czuje i któregoś dnia prosi o szansę np. na ataku. Obecnie większość szkoleniowców stara się szkolić zawodników uniwersalnych. Zdarzają się oczywiście wyjątki. Już nie raz można było zaobserwować gracza, który prezentował się bardzo przeciętnie na jakiejś pozycji, następnie został przestawiony na inną, po czym grał pierwsze skrzypce w wyjściowym składzie (np. Wojciech Włodarczyk, Nimir Abdel Aziz). Trener musi wziąć wszystkie te czynniki pod uwagę znajdując złoty środek pomiędzy dobrem zawodnika, a „komponowaniem” drużyny.
Najczęściej popełniane błędy przy pracy z dziećmi
Jednym z podstawowych jest pomijanie przed treningowej rozgrzewki i przechodzenie z marszu do ćwiczeń. Skutkami takiego postępowania mogą być wszelkiego rodzaju kontuzje. Odpowiednia rozgrzewka przygotowuje do treningu nie tylko układ ciała, tkanki i mięśnie, ale również odblokowuje pełny zakres ruchu i pobudza system nerwowy do wykonania konkretnych ruchów.
Trenerzy nastawieni głównie na rezultaty niekiedy przesadzają z intensywnością, czy stopniem trudności zajęć. Poprzeczka powinna być zawieszona na tyle nisko, by dziecko mogło ją pokonać i na tyle wysoko, by zadanie stawało się wyzwaniem.
Należy unikać krytyki i dbać o wysoką motywację, chwaląc to, co zawodnicy już potrafią. Doceniajmy wszystkich za ich wysiłek podczas zajęć. Z dzieckiem zawsze należy rozmawiać spokojnie oraz rzeczowo. Tylko w taki sposób obie strony odniosą sukces.
Zbyt mała ilość przerw w trakcie treningu oraz wypijanych płynów to istotny błąd, który przekłada się na funkcjonowanie całego organizmu. Pocąc się, tracimy nie tylko wodę, lecz także cenne składniki mineralne. Trenerzy powinni przypominać młodym sportowcom o potrzebie picia wody i zachęcać ich do tego.
Na samym końcu dodałbym jeszcze porównywanie do innych dzieci oraz faworyzowanie jednych kosztem drugich. Oba te błędy można wrzucić do jednego koszyka - skutecznych „zabójców” motywacji. Zdecydowanie odradzam tego typu praktyk zarówno w pracy z dziećmi, jak i z dorosłymi.
Komentarze
Prześlij komentarz